Tarethiel wysłuchała spokojnie wskazówki i pytań uzdrowicielki, samej po drodze prosząc o szklankę wody gospodynię. W gardle czuła suchość, kręciło jej się w głowie, jakby stres powoli z niej wychodził. Owszem, widywała rany, ale nigdy nie widziała na oczy morderstwa. Spróbowała ułożyć sobie w głowie minione wydarzenia, aby nie zapomnieć niczego ważnego.
- Stałam akurat przy barze kiedy grupa obcokrajowców wszczęła bójkę - zaczęła. -Mówili w jakimś dziwnym języku, nie rozumiałam ani słowa. W końcu jeden z nich podciął gardło mężczyźnie - wskazała tego nieszczęśnika z krwawą szramą na szyi - tamtego.. Potem rozpętało się piekło, ludzie krzyczeli, biegali, przewracali meble.. - upiła kilka łyków wody, omiatając wnętrze karczmy wzrokiem. Oj, to nie było coś, co łatwo zapomni, choć wolałaby, aby było inaczej. To wspomnienie nie znajdzie się pośród jej ulubionych.
- Zablokowali wyjście, nie pozwolili innym uciec. Udało mi się dopaść okna i przez nie wyskoczyć.. Kiedy się obejrzałam na salę, oni.. znikli. Nie wiem jak, to musiała być jakaś piekielna magia. Nie rozumiem jak to zrobili.
Ruda niestety do osób pobłogosławionych darem magii nie należała, jej zdolności opierały się tylko na wiedzy, praktyce i miksturach, nie na szeptaniu inkantacji i rzucaniu uroków.

Rudej zajęło kilka chwil zauważenie zmian, jakie zaszły w otoczeniu. Nawet nie wiedziała kiedy zjawiły się córki gospodyni które zaczęły stopniowo cały ten bałagan uprzątać, pomagać wyjść ludziom, innych wręcz wyganiać, żeby móc zająć się przybytkiem. Tarethiel rozejrzała się - wokół nie było jeszcze żadnej straży, choć ta była tutaj niezbędna. Czyżby mieli się spóźnić, co było zupełnie nieprofesjonalne? Chyba, że kobieta chciała to ukryć i wręcz zamieść całe zajście pod dywan..
- Jeśli byłabym potrzebna... - zaczęła. To co? To wiedzą gdzie jej szukać? Ona sama nie miała pojęcia gdzie wyląduje za chwilę, za tydzień, za miesiąc.. Jeszcze nie miała stałego adresu zamieszkania, ciągle była w podróży. Nie, to była jedna z głupszych rzeczy jakie mogła wtedy powiedzieć. Po głębszym zastanowieniu się w końcu skończyła zaczętą przed chwilą wypowiedź - ...To służę zeznaniem na temat tego co zaszło.
Wstała powoli, starając się, aby nie zakręciło jej się w głowie, po czym skierowała do wyjścia. Kiedy otworzyła drewniane drzwi owiało ją świeże, chłodne powietrze. Było czyste, pozbawione fetoru krwi i strachu, jaki teraz utrzymywał się w karczmie. Rzucając jeszcze ostatnie spojrzenie na innych wyszła na ulicę, dając się skąpać jasnemu światłu i świeżemu powietrzu.

z.t.