Przepasawszy się łukiem, cichaczem zakradłem się nad rzekę. Szmer płynącej rzeki wypełnił moją głowę, a zapach różnorakich ziół kręcił w nosie.
- Rybki, rybeczki - mówiłem śpiewnie, patrząc, jak całkiem spore rybska suną kamienisto-mulistym dnem rzeki. Utarłem kilka ziół i miałem zamiar przygotować danie, które wychodziło mi z dawien dawna po mistrzowsku, ale potrzebowałem do tego jednej z tych sprytnych, łuskowatych, śliskich istotek. Inaczej ani rusz.
Chwyciłem kawał drewna i zacząłem powoli, mozolnie, ciachać go nożem, aby powstał zgrabny harpun; polowanie czas zacząć!

Uniosłem głowę, usłyszawszy stukot czarnych kopyt. Nie była to ryba, na której towarzystwo tak się nastawiłem, nie pogardziłbym jednak i tego rodzaju kompanem.
Spokojnie odłożyłem harpun, patrząc, jak ogier wspina się na tylne nogi i zaczyna siec powietrze kopytami. Pomimo nakazów zdrowego rozsądku, zbliżyłem się dwa kroki i przyklęknąłem na jedno kolano, jednocześnie chyląc głowę w geście szacunku. Miałem nadzieję że nie rzuci się na mnie - jak to koñ.

O, podniósł wzrok! Czyli jednak uważa się za kogoś, kto jest godzien to robić! Ale nie, władca jest tylko jeden i jest nim kary ogier.
Ryknął z ogierzym chrypnięciem kiedy ten się zbliżył, ponownie wspinajac się w powietrze.. Miał zamiar zrobić mały pokaż siły.
Ruszył galopem w jego stronę, wzbijajac w górę ziemię, trawę, pył. Nie miał zamiaru jednak potracac tego osobnika, w ostatniej chwili ominął go z głośnym rżeniem. Odwrócił się do niego, stanął i gniewnie skulil uszy.

Trwałem niewzruszenie, jakbym nic sobie nie robił z siły ogiera i jego woli walki. Nie ustąpiłem nawet o krok. Przyglądałem się ukradkiem jego wspaniale zarysowanym mięśniom i wysmukłej sylwetce. Rozpoznałem w nim konia niemal królewskiego. Nadal jednak byłem w pozycji przyklękniętej, acz wyprostowanej; by widział, że nie zamierzam nawiązywać konfliktu, ale nie będę okazywał słabości.
Zamiast tego cicho zacząłem intonować starą, spokojną, elficką pieśń wojenną. Nie rozumiałem dlaczego mój umysł zdawał się sądzić, że to coś da, że to ma sens, że wojna może być cichym wspomnieniem, głosem, który obudzi przeszłość...

Długa grzywa falowała, kiedy ogier galopował, ogon niczym chorągiew rozciągał się za nim.. Był uosobieniem majestatu.
Konie, konie i konie. Czy jest jakiś inny środek transportu? Jest, lecz to one są wytrzymałe, szybkie i zwinne. Pod wierzchem nie zastąpione.
Ogier po raz kolejny się rozpędził, wzbijając kępki trawy w powietrze, rył kopytami ziemię. Wiedział, jaki jest silny, piękny i wartościowy. Spojrzał jednak na elfa, jednym okiem, ze złotym błyskiem. Niech da coś od siebie.

Powoli podniosłem się z klęczek, powoli podszedłem do ogiera... i nagle puściłem się potężnym skokiem, uczepiłem się jego grzywy i kłębu i zrobiłem najodwazniejsza i najgłupsza rzecz jaką zrobić mogłem; wskoczyłem dzikiemu ogierowi na grzbiet, po czym szybko schwyciłem go rękami za szyję i kolanami za boki.
Przygotowałem się na apogeum wierzgnięć i kopnięć, trzymałem się silnie - i czekałem na to, co nastąpi.

Uskoczyłem przed masą zwalistego, końskiego cielska, cudem, ale uskoczyłem. Miałem ułamek sekundy na to, by spełnić swój plan i ćwiczonym latami ruchem zarzucić rzemień na jego kopyta, gdy wciąż leżał. Zawahałem się jednak, bo nie chciałem tego robić. Nie w ten sposób. Byłem na to zbyt słaby, więc pogodziłem się z tym, że moja niedoszła zdobycz ucieknie, zabierając ze sobą sny i marzenia. Stanąłem w gotowości, by uciec przed strzałem kopyt lub ciosem zębów, jakimi pewnie zamierzał obdarzyć mnie dziki koń. Przekląłem własną słabość. Może już byłby mój. Dlaczego się zawahałem na ten ułamek sekundy, który wystarczył, by koń podźwignął się z ziemi...?

Ledwo uniknąłem ciosu kopyt; ta bestia była potężna i rozsierdzona. Zacząłem poważnie obawiać się o swoje życie, przecież nie uda mi się uciec tej rozszalałej, czterokopytnej nawałnicy! Gdy prawdziwym łutem szczęścia, los podarował mi kolejną szansę, przyjąłem ją i pomimo niechęci, prędko zarzuciłem twardy rzemień na przesnie kopyta bestii, na wszelki wypadek podwójnie. Oczywiście, zostawiłem na tyle luzu, by krew mogła przepływać, lecz by nie mógł się oswobodzić; gdy zmęczy się szarpaniną, planowałem rozciąć rzemień i wykorzystać chwilową słabość karusa do brawurowej ucieczki...

Spojrzałem na bestię, niezdecydowany. Nagle moja dłoń sama powędrowała do sakw i wyjęła z nich krótką strzałkę. Igła zalśniła, a na moim czole wystąpiły kropelki potu. Sam nie wiedziałem, czy powinienem. W życiu nie łamałem konia. W sumie żadnego zwierzęcia dotąd nie łamałem. Dotąd.
Wbiłem strzałkę i szybko uskoczyłem na odległość kilku metrów. Choć spętany, nadal był zabójczo niebezpieczny. Z ulgą - i sporym zadowoleniem - odnotowałem, że sznury nie puściły choć rzucał się i szarpał. Jest jeszcze dla mnie nadzieja...!

Omiotłem spojrzeniem bestię, upewniając się, że śpi, i że moje życie nie jest zagrożone szybkim i nagłym rozsmarowaniem jestestwa na trawie. Sprawdziłem jeszcze raz skórzany rzemień i podjąłem w myślach kilka decyzji. Zabieram to bydlę!
Zacząłem więc targać ogiera ze sobą, kierując się w żadną konkretną stronę - musiałem znaleźć odpowiednie miejsce przypadkiem. Po chwili opuściłem tutejsze tereny.

zt

Kei'ra należy do osób, które wręcz nigdy nie rezygnują z tego czego chcą... Ze swojego celu, nawet jeśli nie widać zbyt dobrych skutków. Jednak na to zadanie co raz bardziej traciła wiarę.. było to z jednej strony wręcz niemożliwe.
Zasrany król-pomyślała poirytowana. Cóż.. dziewczyna nie należała do jakiś zaawansowanych treserów, i jeszcze nigdy nie szukała tak rzadkiego jelenia, zwłaszcza, ze zbyt mało się o nim dowiedziała.
Westchnęła, kierując się w stronę rzeki Gilraen. Drzewa uginały się pod wpływem wiatru, a trawa kołysała się niczym ocean zieleni. Słońce świeciło, przedostając się przez szpary między drzewami, nadając temu miejscu dożo tajemniczości, a za razem spokoju.

Pogoda zapowiadała się wspaniale. Słońce dawało o sobie żywe znaki, przez co dziewczynie robiło się co raz cieplej. W tle można było usłyszeć ćwierkanie ptaków, lub ciche szeleszczenie iści.
Szła ostrożnie, i starając się by jak najciszej, w końcu nie wiadomo, czego można się tu spodziewać. Może akurat, los się do niej uśmiechnął i spotka tu byka, lub łanie?
Gdzie nie daleko siebie usłyszała jakieś odgłosy, które na pewno nie należały do jakiegoś przeciętnego zwierzaka.
Rudowłosa ruszyła za odgłosami, z nadzieją, że jest co raz bliżej swojego sukcesu.