Imię i nazwisko: Galadriela Valar
Płeć: Kobieta
Charakter: Nikt nigdy nie był w stanie się domyślić, że pod tymi szarymi oczami mogą kryć się jakieś ciepłe uczucia. A jednak. Z biegiem lat wykształtowała w sobie odwagę, ponieważ jako małe dziecko bała się nawet pająka. Stara się za wszelką cenę dopiąć swego, i jeśli trzeba, będzie szła po trupach. Pod skorupą obojętności, którą tak bardzo się opancerzyła, znajduje się szeroko pojęte współczucie. Nie każdy poznaje jej drugą stronę. Musi uznać, że na to zasługuje. Posiada niezwykłe poczucie humoru doskonale komponujące się z jej ciętym językiem.
Wygląd: Niejeden padał na nią na ziemie, błagając, aby została z nim na zawsze. Aczkolwiek ona tylko odchodziła z wyraźną przyjemnością. Białe włosy sięgające do pasa idealnie komponują się z niezbyt bladą cerą. Punktem, który lubi u siebie najbardziej, są srebrzyste oczy. Emanują swego rodzaju tajemniczością, a ich głębia zaskakuje każdego, komu uda się w nie spojrzeć. Szczupła i smukła sylwetka.
*Historia: Urodziła się... W zasadzie nie pamięta wiele ze swojego dzieciństwa. Jedynym wyrazistym wspomnieniem jest smutek jej matki i łzy czające się w fiołkowych oczach. Do tej pory nie wie, dlaczego płakała. Być może przez ojca, którego nie znała. Wychowywała się wraz z swoją rodzicielką na skraju ogromnego lasu, z daleka od siedzib ich pobratymców. Najwyraźniej wolały mieszkać samotnie. Pewnego dnia, gdy mała Nyks, jak pieszczotliwie nazywała ją przez wzgląd na włosy matka, wróciła do chatki i nagle spostrzegła, iż nigdzie nie ma jej mamy. Wybiegła z płaczem, kierując się tam, gdzie nogi ją poniosą. Tak zaczęła się jej wieloletnia wędrówka. Los nie oszczędzał dorastającej kobiety. Hartował ją niczym stal, aż była pewna, że nie odczuwa już praktycznie nic. Zmieniło się to, paradoksalnie, po zobaczeniu umierającej, pięknej łani zostawionej przez kłusowników na środku lasu. Poczuła, jakby coś się w niej... odblokowało. Zalała się łzami, przez kilka godzin nie potrafiąc dojść do normalnego stanu. Gdy uniosła swoje oczy, sarny nie było, a na jej miejscu leżał naszyjnik z kobaltowym wisiorem. Bez zastanowienia nałożyła go na swoją szyję i wyruszyła w dalszą drogę. Kilka lat potem dotarła do terenów tutejszej krainy. I ma nadzieję, iż zdoła tutaj zostać na dłużej.
Ranga:Zwiadowca
Najbardziej rozwinięta umiejętność:Posiada dar bezgłośnego porozumiewania się ze zwierzętami. Niestety jej to możliwe tylko telepatycznie, aczkolwiek nadal próbuje prosić je o przysługi głosowo, aczkolwiek dotychczasowe próby kończyły się niepowodzeniem. Nie jest to jakaś nadprzyrodzona ani wyjątkowa umiejętność, a przekazywany talent z pokolenia na pokolenie, jeśli wierzyć słowom matki Galadrieli. Potrafi też celnie rzucać i obsługiwać się sztyletem.
Najmniej rozwinięta umiejętność: Łowiectwo. Nigdy nie potrafiła się przemóc, aby spróbować czegoś takiego. Być może jest to spowodowane incydentem sprzed kilku lat.
*Ekwipunek: Srebrny naszyjnik z kobaltem, kilka sztyletów u pasa.
*Dodatkowe: Uwielbia zapach lawendy.

Akceptuję