Scatty wysunęła się zza wielkiego dębu i rozglądając się czujnie wkroczyła na polanę. Szybkim ruchem wyjęła łuk zza pleców i sięgnęła po strzałę. Oparła ją na cięciwie i czekała. Polana była obfita, więc raczej nie trzeba by było długo czekać. Po chwili stania nieruchomo, coś zaszeleściło w krzakach. Scatty napięła cięciwę. Wyłoniły się długie uszy, a zaraz po nich głowa i reszta ciała. Zając!- przemknęło jej przez myśl. Wyglądał na wyjątkowo wychudzonego. Dziewczyna stwierdziła, że i tak nie będzie z niego wiele mięsa. Opuściła łuk i uśmiechnęła się przyjaźnie do zająca. Jak się podtuczy to wtedy go zestrzelę. Włożyła strzałę z powrotem do kołczanu i oparła się o drzewo. Chwilowo nie była głodna, więc nie śpieszyło jej się. Łuk położyła obok siebie i spojrzała w niebo. Było jasne i bezchmurne. Scatty nie cierpiała deszczu. Ale mała mgła b nie przeszkodziła. Dziewczyna przymknęła oczy i zamiast skupiać się na otoczeniu pochłonęła ją wyobraźnia. Miała przed sobą Góry, wysokie aż do nieba. Porośnięte gęsto drzewami i krzewami. Pośród nich galopowały stada jeleni i danieli. I tę piękną wizję przerwał mały ruch w krzakach. Scathach zerwała się i w mgnieniu  oka podniosła łuk i wyjęła strzałę. W oczekiwaniu nałożyła strzałę i napięła cięciwę, celując w miejsce, z którego dobiegał szelest.

Tym szelestem była jadąca na siwej klaczy Laminha. Vit szła bardzo szlachetnie pod siodłem, a jasnowłosa umiejętnie sterowała siwką. Podjeżdżały coraz bliżej miejsca gdzie znajdowała się czarnowłosa elfka. Wciąż pamiętała jak ona dość szybko spostrzegła, że trafiła na twardą sztukę. Rzeczywiście - śliczna, wysoka, nawet dość młoda klacz posiada tak wiele wspaniałych cech. Była strzałem w dziesiątkę. Elfka zbliżała się, ale coś jej mówiło, by na chwilę zsiąść z konia. Z oddali do uszu Scat musiało dobiec kolejny szelest. Lam dała szybko jabłko klaczy i z powrotem wsiadła na siwkę. Usadowiła się wygodnie na beżowym siodle i wzięła do rąk takiego samego koloru. Czuła pewne podekscytowanie. Czy tam ktoś się czai? Wyciągnęła swój machoniowy łuk i sztylet, na plecach miała pełny kołczan. Wzięła w swoją dłoń sztylet, którym w miarę potrzeby można rzucić i popędziła w kierunku czarnowłosej elfki. Młoda klacz przeskoczyła przez krzaki, a elfka była gotowa już rzucać.

*moment reakcji na innego uzbrojonego elfa*

Kiedy czujne oczy elfki przeczesywały krzaki, wyłoniła się z nich elfka, mniej więcej w podobnym wieku, w blond włosach, a z nią siwy koń. Dziewczyna nie opuściła łuku, gdyż nadal nie wiedziała, czy obca jest przyjaźnie nastawiona. Ostrym tonem rzuciła:Vando. Co tu robisz?- i zrobiła krok w jej kierunku. Skierowała łuk w stronę jej konia. Stwierdziła, że może lepiej nie być tak ostrą, a konie wydawały jej się najpiękniejszymi zwierzętami, sama chciałaby mieć własnego. Kiedy w końcu upewniła się, że elfka jej nie zaatakuje opuściła łuk i wyciągnęła dłoń w stronę klaczy. Jak się zwie? Zaraz potem przypomniała sobie, że jeszcze sama się nie przedstawiła. Jestem Scathach Alantir. A ty?- uśmiechnęła się zadziornie i w jej ognistych oczach błysnęła iskierka.

// *Vanto i sorry za dłuższą przerwę - lekarz, lekcje, apteka, spanie - spanie, lekcje, jedzenie itd... choroba, krótko mówiąc.
Wyłoniła się z krzaków również nie opuszczając swojego łuku. Lecz to jasnowłosa opuściła jako pierwsza swój łuk. Vanto. Jeżdżę po świecie, po niebie, mimo że tego nie widzisz. - już zaczęła gadać przenośniami - niech rozwiązuje to co Lam mówi. Klacz położyła po sobie uszy, gdy czarnowłosa łuczniczka skierowała w jej stronę łuk. Stanęła dęba i to prawie zrzucając Laminhe. Ta uspokoiła klacz. I widzisz co robisz? - wyrzuciła jej Lam. W końcu Vit dała się pogłaskać, zaraz to szperając kieszenie Scat. Vitalia. - odpowiedziała krótko. Laminha Altmer. Wojowniczka. - schowała swój łuk, poprawiła tkwiący przy pasie sztylet i popuściła z siodła popręg swojej siwce. Niedługo potem zeszła i podała jej jabłko. A Ty co tu robisz? - w jej myślach znów pojawił się czerwony wykrzyknik.

//Pewnie, pewnie, nic się nie stało.
Jasnowłosa zaczęła mówić w dziwny sposób, jakby recytowała wiersz lub wygłaszała mowę we własnym języku. Ale na szczęście Scatty nie była aż taka głupia i nie zastanawiała się nad tym godzinami. Zwiedza świat, bo ma już konia.- zinterpretowała szybko i wróciła myślami do następnych słów. Zignorowała słowa o wystraszeniu klaczy. A więc Vitalia... i Laminha Altmer. I jest wojowniczką. - podsumowała jej wypowiedzi. Kiedy usłyszała pytanie postanowiła, że odpowie na nie, tak, jak przystoi:
-Ach, włóczę się tu i tak od czasu do czasu niezauważana i nieznana.- starała się jak najbardziej ukryć to, co tu robiła. Może i nie powinno jej to interesować. Kiedy już się upewniła, że elfka nie jest wrogo nastawiona, gwizdnęła krótko, w stronę krzaków. Coś się w nich poruszyło i wypadł z nich piękny, kary, umięśniony ogier. Przytruchtał do Kruczowłosej i trącił ją pyszczkiem w plecy. Uśmiechnęła się ciepło do niego i odwróciła do Lami.
A oto i mój ogier.- powiedziała w pełni z siebie zadowolona. Kary tymczasem zastrzygł uszami i uważnie przyglądał się obcym.

// To supi!!!
Nie była zadowolona z tego powodu, że Scat ignoruje niektóre jej słowa. Czyli? - wszyscy jakimś cudem, udzielają wymijających odpowiedzi. To było takie... irytujące. Siwka na widok ogiera wyrwała się do przodu. Pryttt... Vitalia... Pryyttt... - zwolniła zdziwioną klacz i uśmiechnęła się do dziewczyny. Właśnie zauważyłam - jest piękny! I Vit jest tego samego zdania. - zaśmiała się i obejrzała go dokładnie, wcześniej zsiadając z klaczy. Jak ma na imię? - spytała się zaciekawiona. Zamierzasz na nim jeździć? - spytała się, poprawiając tkwiący w pasie mahoniowy łuk. Siwka parsknęła i zbliżyła pysk do chrap ogiera, próbując spokojnie (a może trochę podekscytowana) powąchać.

Dziewczyna rozbawiła nieco reakcja klaczy na jej ogiera. Aż Jasnowłosa musiała ją zatrzymać. Scatty uśmiechnęła się mimowolnie. Słysząc komplement od elfki i (no tak jakby) klaczy nie pozostawała dłużna:
- Brising. Twoja klacz za to ma cudny charakter, z tego , co widzę.- uśmiechnęła się przyjaźnie, gładząc ogiera po szyi.
- No w sumie to tak. Ale na oklep.- dodała, kiedy zobaczyła beżowe siodło.
- A co do imienia, to jeszcze nie ma. Niedawno go poznałam. Może pomożesz mi jakieś wybrać?- zapytała, bo sama miała jakieś pomysły, ale chętnie znalazłaby lepsze.Kiedy siwka próbowała powąchać ogiera, Kary parsknął i trącił jej pysk, chcąc jej przekazać, że nie musi się go bać. Jak na razie. Tupnął tylnym kopytem i wygiął szyję, by powąchać klacz. Scatty prawie się roześmiała, widząc to. To takie słodkie..... Hahahhahaha...

Tak, szczególnie jak widzi innego konia. - zaśmiała się. Będziesz chciała się przejechać? Myślę, że wszystkim to dobrze zrobi. - orzekła i zaczęła rozmyślać nad imieniem - Co myślisz o Nuostabus? - spytała się, szczerze zaciekawiona czy nowo poznana elfka zaakceptuje to imię. Siwka dotąd trzymana, by zbyt mocno nie reagowała na wszystko, została puszczona. Natychmiast pod kłusowała i zaczęła trącać jego łopatkę. Podgryzła go lekko, a Lam zaczęła się serdecznie śmiać. To co - masz ochotę pojechać w teren z naszymi konikami? - zapytała się, podając jabłko ogierowi i Vit.

Do dziewczyny wpatrzonej w konie dopiero po chwili dotarły słowa Jasnowłosej.
- W sumie, to możemy się przejechać, może być fajnie. - zgodziła się elfka.
- Noustabus? Bardzo ładne. I pasuje. No to muszę wybrać między Noustabus, Amycus i Darconill. Poradzisz mi coś? - nadal nie mogła się zdecydować. Wtedy Karus zarżał ostro i pogalopował w stronę siwki, aby się powygłupiać. Scathach zawtórowała Lami śmiechem. Wyglądało to naprawdę zabawnie. kiedy jasnowłosa wyciągnęła dłonie z jabłkami, ogier spojrzał na nią nieufnie, zrobił krok w jej stronę i przeniósł wzrok na swą opiekunkę, jakby pytając, co ma zrobić. Kruczowłosa uśmiechnęła się i kiwnęła głową, na co koń podszedł do Lami i ostrożnie wziął jabłko z jej ręki. Zaraz potem wrócił do Scatty obserwował Vitalię. Dziewczyna pogładziła jego szyję i delikatnie wskoczyła na grzbiet. Wyprostowała się i spojrzała na elfkę.
- To jedziemy?

// sesja od dawna nie kontynuowana, więc pozwolę tu sobie napisać.

Wiatr był dziś chłodny, a białe włosy elfki powiewały we wszystkie strony. Wyglądała tak nawet uroczo.
Po raz kolejny tropiła zwierzynę. Wpatrywała się w ślady zwierzęcia, z pewnością posiadało racice, ale pozostawiało po sobie niewiele znaków, dlatego nie była pewna, co spotka po swej drodze.
Buty z cholewą aż za kolana, bezszelestnie stąpały po suchym podłożu. Erina była skupiona, w końcu łucznik powinien zajmować się polowaniem.

// Sora za zwłokę XD

Kopyta Czarnego Tygrysa grzmiały na kamieniach i twardym ile. Jego dziki galop sprawiał, że osobnik w siodle czuł się nieco zagrożony - choć z pewnością był niezgorszym jeźdźcem. Mimo wszystko, dosiadanie karego ogiera było trochę jak dosiadanie burzy, co, oczywiście, nie było gwarancją bezpieczeństwa i komfortu.
Bo burza jest nieokiełznana.
Ale Damon Taskar - no cóż, Damon Taskar znał burzę. Znał sztorm. Znał moc wyładowań elektrycznych. I znał kobiecy gniew.
W pewnym momencie szalony galop przerodził się w wyciągnięty kłus, lekki trucht i w końcu ociężały stęp. To zachwycające, jak szybko ognisty rumak stał się nędzną chabetą.
Damon znów miał być na jednym e swych licznych patroli... Zeskoczył jednym ruchem z konia, jego płaszcz załopotał; pozwolił wodzom opaść luźno na ziemię. Kishan nigdzie nie pójdzie. Zwiadowca dobrze o tym wiedział. Rumak jednak zastrzygł uchem, trącił nosem swego pana.
- Co tam, koniku? - zainteresował się jeździec, poklepując lekko zwierzę po nosie. Koń parsknął gniewnie, choć z pewną dozą wyrozumiałości; wspólnie spędzone miesiące zbliżyły go do Damona i nawet go polubił. Teraz znów zastrzygł kosmatym uchem i zarzucił głową w stronę lasu. - Ktoś tam jest, mówisz? - spytał zwiadowca niedbale. To jasne, że koń wiedział, wiatr przyniósł mu obcy zapach. A Damon... no cóż, Damon niemalże potrafił odczytywać myśli swego kompana...
- Sprawdzę to i zaraz wrócę. Zostań tu. - Poprawił płaszcz.
Tylko się nie wpakuj po drodze w jakieś tarapaty. Nie mam ochoty cię szukać. - blask takiego stwierdzenia odbił się w oczach wierzchowca. Być może.
Zaczął powoli, bezgłośnie podążać w stronę Eriny - wciąż nie wiedział, że to ona tam jest. Mimochodem zaczął zastanawiać się, czy to normalne, że przed chwilą rozmawiał z koniem.

Ślady stawały się coraz bardziej niewyraźne, coś tu było stanowczo nie tak, a Erina w skupieniu analizowała sprawę. Tropienie było strasznie monotonne, zwłaszcza gdy okaz zwierzęcia był nijaki, jakiś zając, jeleń.. Może by kiedyś spróbować czegoś bardziej.. egzotycznego?
Białowłosa elfka lubiła czytać, a na swoim koncie przeczytanych ksiąg miała już nawet sporo. Interesowało ją wszystko związane z potworami, eliksirami, magią, lasami, po prostu cały ten chaos, który w świecie ludzkim, nazwany by był "magicznym".. Ale elfy, jak wiadomo, nie były ludźmi, a one same magię miały w sobie.. Zawsze. Nawet głęboko ukrytą w najgłębszym zakamarku duszy.
Szelest wyrwał ją z rozmyśleń, a ona syknęła z lekkim poirytowaniem- wszystko wskazywało na jakiegoś przeszkadzającego jej w robocie elfa, przez co wymownie uniosła wzrok, a tam, Damon.
Coś w jej sercu się jakby zaświeciło, lecz emocja została tak mocno stłumiona przez umysł, że elfka nawet tego nie odczuła. Oparła ręce na biodrach i odciążyła jedną z nóg.
-Vanto.- rzuciła jakby od niechcenia. - Jak dobrze, że Cię widzę..- zaczęła, podchodząc do elfa. - Obaj dobrze wiemy.. że mamy kłopoty.. Dlatego musimy o tym porozmawiać.- jej ślepia skupiły się na twarzy elfa, a fiołkowego koloru tęczówka jakby się zwężyła.
- Ci strażnicy i ten elf, który powiadomił o zajściu w karczmie straż.- kontynuowała. - i dochodzi sprawa tajemniczego mordobicia w karczmie.. To przerasta moją orientację, a nie jest to z pewnością przypadek.

Ujrzawszy Erinę, podszedł do niej spokojnie i poruszył umyślnie gałązką, by na pewno go usłyszała.
Kishan mimo wszystko podążył za nim, nie chcąc stracić pana z oczu. Bądź co bądź, był źródłem najlepszego pokarmu - soczystych jabłek.
Uniósł dłoń w geście przywitania, bez zbędnych słów. W jego oczach była swego rodzaju chmurność. Wiatr szarpnął jego szarozielonym płaszczem, liście na drzewach zaszemrały jakoś tak nieprzyjaźnie. Zwiadowca bacznie przyjrzał się białowłosej i uśmiechnął blado.
- Nie wiem, czy jest tu dużo do obradowania - stwierdził cierpkim tonem, w zamyśleniu przygryzając wewnętrzną część dolnej wargi. - Mało wiemy i chyba powinniśmy to nadrobić. - Mruknął coś jeszcze pod nosem, nieobecnym gestem pogładził po chrapach karego ogiera. Koń spojrzał na niego spode łba, ale się nie odezwał.
No, tak. Trudno o zaskoczenie.
- Nic na świecie nie jest dziełem przypadku - oznajmił. Chciał jeszcze dodać, że wszechświat nie jest aż tak leniwy, ale... zabrzmiałoby to rodem jak cytat z jakiejś sztuki. A on nie miał do tego głowy, w duchu więc tylko machnął ręką.

Przed sobą oprócz znajomego już jej elfa, zobaczyła karego ogiera, lecz konie i zwierzęta im podobne, te typowe, które służyły człowiekowi, nie zachwycały jej na tyle, by się na nim skupiła. Po prostu nie były fascynujące.. A Erina jakoś za wierzchowca nie chciała mieć najwzyklejszego konia, to mało intrygujący środek transportu jak na elfa.
Możliwe, że Damon był jakiś.. Pochmurny. A równie dobrze to mogły być tylko złudzenia Eriny, która w takich właśnie smutnych barwach, widziała świat.
Trochę zaskoczyło ją jego nastawienie, no cóż, przecież mogła się tego spodziewać, do tych nadwrażliwych nie należał.. Wszystko będzie dobrze.. Powszechne kłamstwo.
- Tylko skąd się o tym dowiedzieć czegoś więcej?- powiedziała jakby do siebie, a zarówno do towarzysza. - Karczma i straż, to pewnie sprawka Królestwa.. Ale Magowie z obcym językiem?- Damon mógł mieć wrażenie, że na chwilę popadła w melancholię. Pokręciła nerwowo głową, zapominając o zachowaniu jakiegoś pozoru.