Wiatr delikatnie targał rude włosy Kei'ry, a sama dziewczyna przemierzała, te wszak łatwe tereny w poszukiwaniu jakiś zwierząt.
Może.. jakiś niedźwiedź?-westchnęła niezdecydowana. Nie do końca było jej to obojętne, chciała jakieś oryginalne, a za razem drapieżne zwierze, jednak pech chciał, a dziewczyna na swojej drodze ani razu nie spotkała żadnego zwierzaka.
Usiadła niecierpliwie na jednym z większych kamieni, opierając się na dłoniach, i patrząc na swoje stopy, co jakiś czas zdmuchując swoje gęste włosy, z przed oczu.

Dziewczyna dalej siedziała na kamieniu, wzdychając co jakiś czas z niezadowolenia. Czas mijał, aż w końcu wiatr całkowicie przestał wiać, a słońce po woli chyliło się ku zachodowi. Odwróciła się na kamieniu, i przez chwilę zaczęła wsłuchiwać się w odchodzące z jaskini odgłosy.  Zmarszczyła czoło, wstając i kierując się w jej stronę.
Biedactwo..-do jej miodowych oczu, zaczęły napływać łzy, jednak próbowała być wystarczająco cicho.
Ruszyła w stronę lisa, robiąc co jakiś czas małe kroki. Spokojnie, nie chce zrobić ci krzywdy.-mówiła spokojnym, kojącym głosem, wyciągając z torby jedzenie.
Usiadła w bezpiecznej odległości, i rzuciła w stronę lisa kawałek mięsa.

W tym momencie nie hamował łez, słona ciecz spływała po jej poczerwieniałych policzkach, niczym wodospad łez. Dlaczego muszę być tak cholernie wrażliwa?-łkała, ocierając co jakiś czas mokre oczy. Na szczęście mam więcej.-zadowolona uśmiechnęła się pod nosem.
W jaskinie na całe szczęście było na tyle jasno, by dziewczyna mogła swobodnie obserwować lisa.
Ponownie wyciągnęła z torby mięso, rzucając w stronę rudego zwierzaka. Już dobrze..-patrzyła mu prosto w oczy, przybliżając się prawie niezauważalnie.

Nie pozwolę ci umrzeć -powiedziała łagodnie,  ponownie przybliżając sie do lisa i rzucając kolejny kawałek jedzenia.
oswoje go i wyleczę -pomyślała z zadowoleniem patrząc na jedzące zwierze. Widać było, że lis dawno nie jadł,  chociażby po jego łakomstwie.Pomogę Ci.  Nie musisz się mnie bać - mówiła dalej przez łzy,  odsłaniając rząd białych zębów.
Ponownie zmniejszyła między nimi odległość,  uważając na każdy swój najmniejszy błąd.  Patrzyła na niego łagodnym wzrokiem, jej oddech był równy, a na twarzy szczery do bólu uśmiech. Mam nadzieję, że mi się uda.-westchnęła zadowolona.

W dalszym ciągu przyglądała się zwierzęciu, z nadzieją, że ten jej zaufa.. Nie oczekiwała od nikogo, że stanie się to prędko, po prostu miała taką potrzebę, mogłaby siedzieć tu bardzo długo, tylko żeby mu pomóc.
Łzy już przestały lecieć z jej miodowych oczy, a na jej twarzy zagościł uśmiech. Dzieliło ich tylko parę metrów.. Chyba zasnął..-pomyślała przybliżając się jeszcze bliżej i delikatnie głaskając go po rudej sierści, która całkowicie straciła blask..
Zabrała go ostrożnie na ręce, uważając na ranę i powoli kierowała się ku wyjściu.

z,t