Anarion cuchnął śmiercią. Śmiercią kolejnej zakapturzonej sylwetki, tym razem z długim hebanowym łukiem przewieszonym przez ramię. Była wyprostpwana, ale posuwała się cicho, bezszelestnie, tak jak dyktowało jej woeloletnie przyzwyczajenie. Groty własnej produkcji zalśniły złowrogo, ale w krainie wyjętej spod praw natury i bogów ludzka broń na nic się nie przyda. Trzeba mieć szczęście, przychylność ciemnych sił... o którą niełatwo. A nawet jest to niemożliwe.
Uklęknąłem w trawie, badając dłońmi ziemię; a nuż natknę się na jakiś ślad, który pomoże mi w znalezieniu dziewczyny. Przygryzłem w zamyśleniu wargę i rozejrzałem się po okolicy. Szum wiatru dźwięczał mi w uszach.

Zmrużyłem oczy, widząc złamany drzewny pęd. Podniosłem odłamaną, suchą jego część. Skoro został zniszczony niedawno, powinny tu być jakieś ślady. Obejrzałem dokładnie pokrywę błota. Wydawało mi się, że dostrzegłem coś na ich kształt; bardzo głębokie z przodu, płytsze z tyłu, i całkiem wąskie. Jakby ktoś stawiał długie kroki na palcach. Biegła. Jeśli to była ona. Biegła, by ratować życie. Spojrzałem, w którym kierunku biegną ślady i odwróciłem się w przeciwnym, węsząc lekko w powietrzu jak tropiący ogar. Coś ją goniło. Czy było tego czegoś więcej? Odruchowo chwyciłem łuk i założyłem strzałę na cięciwę, kierowałem ją jednak na razie do dołu, wodząc oczyma po ciemnej głuszy. Starając się zaglądać możliwie najczęściej we wszystkie strony i uważnie nasłuchując, zacząłem iść po śladach - o ile faktycznie były to ślady dziewczyny.

Zmarszczyłem brwi, ujrzawszy tak horrendalnie wielkie odciski łap w grząskim błocie. Fenedhis, pomyślałem, choć miałem ochotę zakląć i to bardzo szpetnie. Postawiłem jeszcze kilka kroków, dzierżąc w dłoni swój łuk. Naszła mnie ochota, aby zapalić pochodnię; miałem ze sobą nawet w tym celu krzesiwo. Wiedziałem jednak, że taki ogień, chociaż dodałby mi pewności siebie, sprawiłby też, że widziałbym tylko w zasięgu dwóch, trzech metrów. Poza tym - stałbym się łatwym celem dla wszelkiej potencjalnej maszkary tychże bagien. Nie mogłem na to pozwolić, wytężałem więc wzrok w nieprzeniknionych ciemnościach. Ślady prowadziły do lasu. Jakże nierozważna musiała być ta baba, skoro uciekała przed potworem do ciemnego boru! Niestety, ja musiałem być równie nierozważny. Skoro podjąłem się misji - musiałem ją zakończyć. Ruszyłem przed siebie.

To prawda, że w zasadzie nie miałem broni. Ani zbroi. Chronił mnie tylko płaszcz maskujący, łuk i własna gibkość, ale nie mogłem zawrócić. Mogłem skłamać. Lubiłem i umiałem kłamać. Ale nie będę tego robił, gdy ta dziewczyna wykrwawia się w lesie. Albo zginę z nią, albo żadne z nas.
Dotknąłem plamy krwi by sprawdzić, czy jest świeża. Czy kobieta i potwór gdzieś tu są. Ciemność zgęstniała wokół mnie, i choć starałem się chodzić bezszelestnie i pod wiatr, by zdradzieckie podmuchy nie przyniosły temu czemuś mojego zapachu, wiedziałem, że chwile spokoju są ulotne i w bogach pokładałem nadzieję, że ta bestia nie potrafi się wspinać. Na szczęście większość gałęzi w koronach drzew było dostatecznie wiotkich, by w razie potrzeby utrzymać elfie ciało, ale jak wielkich rozmiarów jest bydlę, którego wypatrywałem - nie wiedziałem.

W świetle księżyca mignęło martwe ciało kobiety. Ojciec się ucieszy, pomyślałem, ale na dalsze zastanowienia nie było już czasu, bowiem piekielny pies zaczął się zbliżać. Wykonałem gwałtowny obrót i błyskawicznie chwyciłem za gałąź, by podciągnąć się i stanąć na niej wyćwiczonym ruchem. Planowałem wspiąć się jak najwyżej. Z tego, co wiedziałem, psy nie potrafią dobrze się wspinać, jednak ten miał długie pazury, więc pewnie był wyjątkiem. Mimo to, krwawiące ciało może mu przeszkodzić, w każdym razie na pewno spowolnić. Przykucnąłem na jakiejś gałęzi, dobyłem łuku, założyłem strzałę na cięciwę, wycelowałem i wypuściłem, a potem prawie natychmiast złapałem drugą. Liczyłem, że strzała dosięgnie głowy, to w nią celowałem. Pomimo apogeum gałęzi i szybkości przemieszczania się bestii, mogło mi się to udać - jeżeli chodzi o strzelanie z łuku, byłem prawdziwym weteranem. Gdy oddałem strzały, myknąłem na kolejną gałąź, równocześnie czujnie nasłuchując, gdzie też może podziewać się ogar. Przede wszystkim - czy wbiegł za mną na gałęzie? To mogło zadecydować o moim życiu lub śmierci. Po raz kolejny w trybie natychmiastowym zacukałem się nad głupotą własną i tej dziewczyny - co nas podkusiło, by w ogóle postawić nogę na tych grząskich bagnach?

Paszcza piekielnego psa była ledwo widoczna we wszechobecnym mroku. Jej zniknięcie odnotowałem bez ulgi. Skoro potwór przeraził się, gdzieś czai się coś jeszcze gorszego. Nasłuchiwałem dłuższą chwilę, przyczajony, ze spojrzeniem wlepionym w ciemność. Liście szemrały złowrogo, gałęzie uginały się pod własnym ciężarem. Powąchałem powietrze i bardzo powoli, ostrożnie, zacząłem zsuwać się ze swojej pozycji. Jedną stopą niemal dosięgłem gruntu, nasłuchiwałem jeszcze chwilę - i stanąłem na ziemi, wciąż gotowy, z saksą w pewnej dłoni. Wciąż trzymając się możliwie blisko drzew ewentualnej ucieczki, zbliżyłem się do ciała kobiety. Miało rozszarpaną pierś, bestia pożarła jej serce. Dziewczyna miała wyjątkowo piękne włosy, miedziane, falowane, błyszczące. Rozpoznawalne, bardzo. W ciemności błysnęła moja klinga, a pojedynczy, jedwabisty lok miękko upadł na ziemię. Podniosłem go i ostrożnie schowałem do futerału jednego z noży.
Starym gestem zamknąłem jej rozszerzone ze strachu oczy. Teraz jesteś już bezpieczna.
Z jakiegoś powodu ta myśl zabrzmiała parszywie.
Okutałem się szczelniej płaszczem, narzuciłem kaptur, kryjąc twarz w mroku, i odszedłem.

z/t