Szara trawa uginała się pod jego stopami. Wyglądał, jakby płynął po czubkach źdźbeł, a długa, czarna szata pokrywała się deszczem. We wszechobecnej pustce słyszał tylko szmer kropel, pohukiwania sów i gwizdy wiatru. Twarz miał oblaną nieprzeniknionym mrokiem szerokiego kaptura, tylko medaliony na jego piersi pulsowały czerwonym światłem, tworząc krwawą łunę. Jarzące się kamienie niknęły jednak w ciemnościach deszczu i wiatru. Kapłan płynął w gęstwie naprzód, dwoma palcami lewej ręki dotykając srebrnej oprawy jednego z klejnotów, a z jego ginących w cieniu ust dobywał się suchy szept. Szeptał modlitwy, szeptał klątwy, szeptał słowa, które mogły zabić. Po jego karku sciekały lodowate strugi deszczu, a jednak Azrael niewiele sobie z tego robił. Zimno to strach, a strach to przeżytek. Unikasz strachów całe życie, a one i tak cię dopadną, złapią za szyję i uduszą. Boisz się, więc giniesz. Kapłan uniósł laskę z farbowanego na czarno drewna; miała metalową gałkę i czubek. Wyglądała jak groźna broń, ale w jej środku coś się kryło, trucizna, która zabija. Podarunek od bogów. W to wierzył Azrael Alrraei, Kapłan Krwi, z szatą utkaną z barwionej koziej skóry i łuski smoka, jednej z najtrwalszych tkanin na świecie. W rzeczywistości była włosami z uszu pewnego zwierzęcia. No cóż, nazwy bywają mylące. Azrael, wciąż powtarzając słowa modlitwy, zbliżył się do upiornego drzewa. Jego amulety rozjarzyły się wewnętrzntm ogniem.

Kapłan uniósł głowę, w krwawym blasku mignął bielą zarys jego twarzy, a w oczodołach pełnych cienia zalśniły dwa błękitnozielone punkciki. Mroczne odbicia wykrzywionych konarów drzewa zagrały na jego wargach, które wyglądały, jakby rozszerzył je uśmiech, ale kapłan nie uśmiechał się. Nie robił tego. Opierał jedną dłoń na lasce, drugą pocierał amulet i stał niewzruszenie, i choć w jego sercu kiełkowała jakaś mroczna lepkość, ufał swojemu bogu i nic nie było w stanie przyprawić go o lęk. Deszcz szemrał, wiatr chłostał konary i szarpał szatą Azraela. Kapłan schylił głowę, pozwalając kapturowi opaść i z powrotem zasłonić twarz. Dwa pojedyncze, rude loki spłynęły wraz z deszczem na jego policzek.
- Chociaż jestem tego niegodny, chcę złożyć ci ofiarę. - powiedział sucho i bez emocji, utkwiwszy spojrzenie zimnych oczu w grubych splotach gałęzi. Jakiś ptak przysiadł na jednej z nich, a Kapłan zmrużył zamglone ślepia. Marny los niewinnej duszy.

Wzniósł oczy do nieba i cicho zmówił krótką modlitwę do ognistego boga, chociaż tu, w tej krainie, znajdował się poza granicami potęgi bogów. Tutaj nie było zasad. I zakapturzony Azrael doskonale wiedział o tym. Wyjął zza pazuchy kozi róg i zadął w niego. Zielone oczy zaszły mgłą, jak za każdym razem, gdy spotykał istoty potężne i boskie. Podwinął rękaw i majestatycznie zbliżył się kilka kroków, a szata kryła ruchy jego nóg, przez co wyglądał, jakby płynął po ziemi.
Kapłan zbliżył dłoń do widmowego drzewa, niemal dotykając gałęzi, i zacisnął ją w pięść, by pojawiło się jej więcej. Skropił własną posoką nagą korę.
Zaraz potem z głębi lasu wybiegła kozica. W miarę, jak zbliżała się do drzewa, coraz bardziej tuliła uszy i beczała z przestrachem, jednak podeszła do Azraela, którego oblicze tchnęło spokojem. Chwycił w niezranioną dłoń miecz i... wbił go w ciało zwierzęcia. Trysnął strumień krwi, popłynęły wnętrzności i koza przekręciła się. Jej gorące ciało legło na korzeniach Widmodrzewu.

- Nie prosiłem ich o to. Nie chcę być uratowany.
Kapłan zmarszczył brew, choć w cieniu kaptura i tak nic nie było widać; zresztą, kto miałby to zobaczyć? Zwierzę z jego stadka, złożone w ofierze, rozpłynęło się jak sen, jak gdyby nigdy nie istniało. Nawet nie czuć już było zapachu krwi.
- Chcę upadku i śmierci Galdora I, syna Elwesa - rozbrzmiał w ciszy i szmerze kropel deszczu głos Azraela. Jego amulet rozbłysnął czerwienią, wewnętrzne światło kamienia pożerało i załamywało resztki światła w krainie śmierci elfów. Chcę, żeby cierpiał. Skrzące się oczy wlepiały się prosto w poruszające się, drzewne wici. Wiatr prześliznął się pomiędzy konarami, gwiżdżąc i hucząc w nich upiornie.
Azrael jednak nie bał się. Stał, w cieniu kaptura, czekając na odpowiedź lub jej brak.

Azrael nie odwrócił się.
Był kapłanem, poplecznikiem bogów, i choć nie było ich żywych w tej krainie, on był, i jego wiara nie doznała przez to uszczerbku. Od momentu narodzin powierzony był wyłącznie ich pieczy. Wszelka pożądliwość była dla niego niczym. Stał spokojnie, pozwalając, by wiatr poruszał jego skrytymi pod kapturem włosami.
- To... coś... nie... działa. - wycedził. Głos kapłana był suchy, pozbawiony jakichkolwiek emocji, a sama jego postać była wyprostowana i tak swobodna, jak pozwalały na to okoliczności. Ta mało finezyjna próba nie dotknęła go, a nawet w głębi duszy poczuł coś na kształt niesmaku. Mało co przyprawiało go o taki niesmak, jak próba nakłonienia go do tych czynności. Nie miał oporów przed bezdusznymi poświęceniami ofiar, przelewanie krwi nie stanowiło dlań zagadki, ale myśl, że on skusiłby się na pierwsze lepsze, nagie kobiece ciało, przyprawiało go o obrzydzenie. Nie cenił kobiet za piękno, kształty, czy stopień ich wyuzdania. Cenił je tylko za siłę i wolę walki, a rozwiązłe widmo nie było wstanie pobudzić jego zmysłów czy pożądania. I cuchnęło upiorem. A nos kapłana ognistych bogów wyczulony był na tego szczególnego rodzaju smród.
- Jest obrzydliwe - powiedział, słysząc jej idealny głos, i nie spluwając na ziemię tylko przez własną godność. Stał prosto, spokojnie. I czekał, a jego płaszcz zlewał się z nocnym niebem.

Kobieta przekrzywiła lekko głowę, jej twarz nabrała wyrazu triumfu, a włosy zafalowały, tak, jak liście szumiały.
- Błąd. odezwał się jej melodyjny, kuszący i czarujący głos. - Pomyliłeś się, Śmiertelniku.- ciągnęła dalej, a jej długie loki okalały jej ciało. Azrael nie słyszał teraz drzewa, było zbyt słabe w jej obliczu.
- Nie myśl, że ktokolwiek będzie poddawał Cię tak żałosnym próbom.- odezwała się po raz kolejny, stojąc jak królowa. - Jestem duszą lasu, Śmiertelniku.- kontynuowała, jednak te słowa zabrzmiały jak sztylet wbity prosto w serce. - Odwróć się ode mnie, a twoja dusza pożywi istoty.- mówiła dalej, ostro, jak śmierć.
- Masz tylko jedną szansę, jeden wybór.- jej delikatne piegi nadawały jej wyrazu prawdziwej leśnej elfki. - Jeśli coś zacząłeś, to to skończ. Odwróć się. Inaczej zginiesz.- mówiła Pani Lasu, jej głos przybrał okrutnego natchnienia, co musiało dogłębnie poruszyć Azraela do refleksji. - Odróżnij prawdę od kłamstwa, Śmiertelniku. Naucz się tego.- odezwał się jej głos w głowie Kapłana.

Azrael wywrócił oczyma.
Czy lepiej ufać wysysającemu zwłoki drzewu, czy gołej babie w środku lasu? - ozwał się w nim jakiś natarczywy głos; Kapłan jednak miał w sobie pewien stoicki spokój, więc choć jego cierpliwość została już nadszarpnięta, odwrócił się w stronę nagiej kobiety. Jego wzrok był posłuszny, Azrael patrzył jej prosto w twarz.
- Jak wy obydwoje nieustannie zauważacie, jestem śmiertelnikiem. Każdy śmiertelnik popełnia błędy, jest jak nieporadne dziecko we mgle i jeśli wy nie wskażecie mu drogi, nie będzie wiedział, o co wam chodzi.
Stał spokojnie i równie spokojnie mówił o własnej słabości. Był jej świadom. Był słaby, bo nie urodził się bogiem. Był słaby, bo nie był nagą kobietą o głosie przeszywającym jak sztylet ani krwiożerczym drzewem lub chociażby krwiożerczą paprotką. Był pyłkiem, jak wszyscy inni ludzie, elfy i zwierzęta, i miotał się po świecie, podrygując na sznurku, za który ciągnął bóg nad bogami, Los. Każdy śmiertelnik miał swój sznurek. A on wiedział to aż nazbyt dobrze.
Zmrużył powieki.
- Nie nauczę się, jeśli nieustannie będziecie mieszać mi w głowie. Jestem na to zbyt głupi, zbyt prosty, i zbyt śmiertelny - powiedział, przyglądając się krwawiącej szramie na swojej dłoni.

Skinął jej chmurnie, patrząc, jak znika. Zniknęła za szybko. Chciał jej odpowiedzieć, że poniósłby ofiarę już, teraz. Z własnej krwi. Nie ma na co czekać. Proroctwo musi się spełnić. Zacisnął usta, zmrużył oczy w wąskie szparki.
Pogładził opuszkami palców krwawy talizman.
Rubin nie żarzył się. Robił to tylko, gdy bogowie byli blisko. A tutaj nie istnieli.
Fenedhis, miejcie nas w opiece.
Odwrócił się na pięcie i odszedł.

zt